دلم تنگه غذایت است مادر

   گاهی زندگی آدم اینقدر شلوغ میشه که وقتی برای آپ کردن این وبلاگ بیچاره باقی نمیمونه! 

داشتم با ریحانه هم اتاقیم از صرفه جویی حرف میزدم و اینکه باید هزینه هامون و کمتر کنیم و الا تا آخر ماه باید کاسه به دست کنار شهروندان تکدی گرمون به کار مشغول شیم که میگه اگه وقت اینکارو داشتیم بازم خوب بود! 

خولاصه که تصمیم گرفتیم اینقدر به این رستوران و به اون فست فود سرک نکشیم و هنر آشپزی رو در خود زنده کنیم!  

در پی این احوالات و تصمیم, مشغول درس خوندن شدیم و ساعت ها گذشتند و ما که دیگر وقتی برای تهیه غذا نداشتیم سرخوشانه تصمیم به خوردن شام در رستوران زیبای دانشگاه کردیم. دست در دست یکدیگر داده سرودی نجوا کنان پیش به سوی ترمه را گفتیم و رفتیم.

ریحانه که فضای سنتی رستوران او را مبهوت ساخته بود کاسه ای از قسمت سلف سرویس برداشت و مشغول انتخاب بیش غذا شد, من نیز به تبعیت از دوست شفیقم کاسه ای برداشته و مقداری از مواد را درون کاسه ریختم میزی را انتخاب کرده و نشستیم. من باقالی بلو با گوشت انتخاب کردم و ریحانه چلوکباب و بعد از آوردن غذا آنها را نیمه کرده در بشقابمان طوری که هر دو از هر دو غذا مستفیض شویم. بعد هم از گارسونی که در آن نزدیکی بود خواستیم که عکسی به یادگار از ما بیاندازد تا لحظه ای از خاطرات دانشجوییمان را بدین ترتیب جاودانه سازیم. خلاصه که تا توانستیم خوردیم و بسیار گفتیم و خنده کردیم. به سختی از سر میز برخاستیم و در حالیکه شکم ها را در دست گرفته بودیم به سمت بیشخوان رفته تا هزینه را حساب کنیم. من که بانزده تومان بیش نداشتم کیف بولم را آماده کردم برای برداخت کمتر از این مایه. وقتی مسئول فیش را  جلوی دیدگانم قرار داد سعی کردم خوب ببینم اما گویا خوب نمی دیدم از ریحانه کمک خواستم اما او هم مات و مبهوت مرا می نگریست چه بگویم! رقم 30هزار تومان  را به درستی دیده بودم با چشمان خونین از خشم مرد را نگریستم و گفتم چقدر گران تمام شد برایمان! ریحانه بول را برداخت کرد و من همچنان به فیش خیره بودم چشمانم گرد شد وقتی دیدم هزینه سرویس 4هزار تومان است!آخر چه سرویسی چه کشکی ما را دور از جانمان هالو گیر آورده ای یا خود را به حماقت زده ای مردک! چشمانم گردتر شد وقتی دیدم هزینه اردوری که ما از آن فقط نیم کاسه ای سالاد خوردیم که سسش آنقدر تند بود که آن را هم نیمه نصفه رها کردیم 5هزار تومان است! آه خدای من! بروردگارا این چه شب شومی است که ما گرفتار آن آمدیم! ای کاش قلم بایمان می شکست و به این سر گردنه نمیامدیم! ما به رستوران های بزرگ شهر می رفتیم اینقدر هزینه می کردیم این رستوران فکستنی چطور ما را با این وقاحت سرکیسه می کند!

خولاصه که با ریحانه قرار گذاشتیم دیگر به فکر صرفه جویی نیافتیم چون ولخرج که بودیم اینقدر برای یک شب هزینه نمی کردیم که حال هزینه کردیم!!

بین خودمان بماند؛ قرار است این هفته تمامن نازنین بخوریم. شاید دل سوخته مان اندکی آرام شود!