به خودم افتخار میکنم

  با مامان و خواهرم تو آشپزخونه نشستیم و صحبت می کنیم. یهو مامان میگه:

-- چی میشد شما هم مثل دخترای عمو خسرو درسخون بودید!اینقدربا فهم و شعور!دانا!و....!!! هر کدومشون یا دکترن یا مهندس!!من و آبجی هم با دهان باز به هم خیره می شیم؛ از بس از دست مامان ناراحتم احساس می کنم صورتم داره می سوزه,  در حالیکه می دونم باید به مامان احترام بزارم ولی این کارش رو لایق نکوهش می دونم) بهش میگم:

--چطور جرئت میکنی با دخترهات اینطور صحبت کنی؟ مگه ما چه کار کردیم که اینطوری درباره مون حرف می زنی؟!!مردم طوری پز دخترای زشت و نادونشون رو میدن که انگار نابغه عصرن اونوقت تو در مورد ما اینطور صحبت می کنی!!باورم نمیشه تو در مورد ما اینجوری میگی! هر مادری دوست داره دختری مثل ما داشته باشه اونوقت تو...!

انگاری که اصلن حرفامو نشنیده باشه , میخنده و با یه قاشق غذا رو می چشه!میگه:

--حالا من از خواهرات انتظار زیادی ندارم؛ تو که وضعیت خواهراتو دیدی چرا عبرت نگرفتی؟

با عصبانیت نگاهش می کنم و فکر می کنم که چقدر مامان قدرناشناس و سنگدلی دارم!!اصلن تعجب می کنم ما که اینقدر مهربون وقدرشناس هستیم چطور از همچنین آدمی تربیت شدیم!! بهش میگم:

--مگه خواهرای من چه وضعیتی دارن که اینطور در موردشون حرف میزنی؟ یکی شون مترجم و اون یکی دانشجو! من هم که تا یه هفته دیگه تکلیفم مشخص میشه.

در حالیکه اشک تو چشمام جمع شده , سعی میکنم مامان صورتم رو نبینه که اگر ببینه معلوم نیست دوباره چه تیکه ای می خواد بارم کنه!! ادامه میدم:

--فکر کردی خودت کی هستی که با ما اینطور حرف میزنی؟تو ما رو تربیت کردی , هرچی هستیم از تو هستیم! چرا  اینقدر  از ما توقع داری؟ چطور به خودت اجازه میدی باهام اینطور صحبت کنی؟فکر کردی کی هستی؟هان؟ کی هستی؟ تازه ما خیلی بیش از انتظار تو هستیم!! من خودم باورم نمیشه که دختر زن بی انصافی مثل تو باشم؟!

باز هم به حرفاش ادامه میده و من از فرط عصبانیت دستام میلرزه, هیچی نمی شنوم. دستام رو می شورم و میرم تو اتاقم.

نشستم پاین تختم و به دیوار خیره شدم, با خودم فکر می کنم,آخه این زن چه جور موجودیه؟!!! تصور می کنم مامان واقعن مصداق این بیت هست:        

 زنان چون آتشند در تندخویی/زن و آتش ز یک جنسند گویی

آخه من نمی دونم چه کار کردیم که مامان اینقدر از ما ناراضیه؟! به یاد میارم که مامان هیچوقت از چیزی راضی نبوده! چه دلیلی داره که از ما راضی باشه!!

همه اش میگه : من اینجور مردی رو دوست داشتم که... من اونجور مردی رو دوست دارم که.....و....

طفلکی بابا یه دفعه هم جلوی ما بچه ها ابراز پشیمونی نکرده در حالیکه خوب می دونیم مامان یه زن غیر قابل تحمله! این نشون میده که بابای من واقعن مرد صبوریه و خیلی مهربون!

عمه هام همیشه ما رو به رخ دختراشون می کشند که آره ببین دختر داداشم چقدر با فهم و شعوره! و...اونوقت مامان ما اومده ما رو با دیگران مقایسه میکنه!! ولی من هرگز دلم نمی خواد مثل اون دکتر و مهندسی باشم که مامان ازشون تعریف میکنه یا هرکس دیگه حتا برای یه لحظه !

من دختری هستم که همیشه به خودم به شخصیتم به همه چیزهایی که دارم و ندارم افتخار میکنم  به لحظه لحظه ی زندگیم افتخار میکنم و به هیچ کس اجازه نمیدم که شخصیت و تلاشم رو زیر سوال ببره, حتا اگر اون کس مامانم باشه!!

وقتی که من به خودم افتخار میکنم نیازی ندارم که یکی مثل مامان بخواد ازم ایراد بگیره یا یکی مثل خواهرام تشویقم کنه! من اونقدر نیرو دارم که خودم زندگیم رو بسازم !! 

همیشه دعا میکنم که خدا هدایتش کنه و مدام خودمو قانع میکنم که خب بالاخره هر کسی یه اخلاقی داره ؛ مامان هم اینطوریه دیگه! باید باهاش ساخت. اما سخته! خیلی سخته!!