تعارف کنیم یا نکنیم

یه ماه پیش کتاب جامعه شناسی خودمانی رو تموم کردم. تو یه فصلش مطلب جالبی نوشته بود؛ با خودم گفتم شاید خوب باشه که بیارمش اینجا شما هم بخونید لذتش رو ببرید!

یک فرنگی که مدت ها در ایران کار میکرد از دوست ایرانی اش می پرسد:«وقتی که ایرانیان انسان را برای صرف چای یا میوه به منزلشان دعوت می کنند از کجای حرفشان می شود فهمید که باید وارد منزلشان شد یا نشد؟» دوستش در حالیکه خنده ای بر لب داشت گفت:« خیلی مشکل است فقط با تجربه میتوان تشخیص داد.»

واقعن عجیبه! یاد طنز مهران مدیری افتادم (منظورم مجموعه شبهای برره است) وقتی که کیانوش برای کار رفت قهوه خونه,  صاحب قهوه خونه تعارف میکرد به مردم که پول ندن مردم میفهمیدن که داره تعارف میکنه و پول رو بهش میدادن ولی وقتی کیانوش تعارف میکرد مردم تعارفش رو جدی میگرفتن و پولش رو نمی دادن و صاحب کارش دعواش میکرد که چرا خوب تعارف نمیکنه و کیانوش هرچی تلاش میکرد نمی فهمید با چه لهجه ای بگه که مثل صاحب کارش تعارف کنه و مردم پولش رو بهش بدن!!  ما به این طنز میخندیدیم در حالیکه توی تمام تعارفاتمون داریم این کار عجیب رو میکنیم و فقط از لهجه همدیگه میفهمیم که باید تعارف طرف رو قبول کنیم یا نه! واقعن بعضی وقتا حالم از این همه تعارفات مصنوعی به هم میخوره! اما از یه طرف وقتی بهم تعارف نمیکنن احساس ناراحتی میکنم!!!! نمیدونم چه کار کنم خیلی حساسم! انگار اینجوریم که دلم نمیخواد خودم به دیگران تعارف کنم اما انتظار دارم دیگران تعارفم کنن وگرنه خیلی بهم برمیخوره, احساس میکنم که دلش نمیخواد برم خونه شون یا چیزی بخورم و ...

درمون نداره میدونم

حاشیه: راستی اخبار گفت بیستم جواب نهایی دانشگاه میاد. یعنی پنج روز بیشتر از انتظار من!